بررسی تخصصی لیمیت پروانه ای وغلطکی آسانسور

تفاوت های NF با سوئیچ های پروانه ای

چه مواقعی از NF و چه موقع هایی از سوئیچ پروانه ای باید استفاده کرد؟
نصب کدام یک مشکل تر است؟
کدام یک ایمنی و امنیت و دقت بیشتری دارد و به چه دلایلی ؟
برای نصب کمان NF آیا حتما باید آن را جوش داد؟ نمی توان از روش های ساده تر مثل سوراخ کاری و پیچ و مهره کردن استفاده کرد ؟

پاسخ سوالات:

در مورد اینکه بجای NF یا سوئیچ های پروانه ای، در طرف دیگر ریل ها از ۲ سنسور مدادی استفاده کنیم، تا جایی که بنده اطلاع دارم سنسورها مدادی وسیله الکترونیکی به حساب می آیند اما سوئیچ های NF یا پروانه ای وسیله ای الکترومکانیکی هستند که این دو تفاوت هایی با یکدیگر دارند و کلا در همه صنعت ها و همه بخش ها برای ایمنی سیستم ها تا جایی که من می دانم از قطعات تمام مکانیکی یا الکترو مکانیکی که قابلیت اطمینان بیشتر و خرابی کمتری نسبت به قطعات الکترونیکی یا الکتریکی که دائما با برد و انرژی الکتریکی سر و کار دارند، استفاده می کنند.

مثال هایی که در صنعت آسانسور می توان به آنها اشاره داشت:

-کنترل کننده سرعت آسانسور یا همان گاورنر که در واقع به طور کاملا مکانیکی سرعت بیش از حد آسانسور را تشخیص می دهد و اهرم و فک های پاراشوت نیز به طور مکانیکی و بدون نیاز به برق در مواقع ضرورت عمل می کنند.

-فک های ترمز موتور آسانسور که با نیروی فنر و کاملا مکانیکی در هنگام قطع برق موتور از تابلو یا شبکه برق شهری عمل می کند و اجازه حرکت به آسانسور را نمی دهد.

-همچنین فنری که درب های تمام اتوماتیک را دائما کشیده و تمایل به بسته شدن درب طبقه دارند یا فنرهای دربهای لولایی که با باز ماندن درب و رها کردن آن، درب را با شتاب مناسبی می بندد تا خدانکرده حوادث ناگواری پیش نیاید.

–ضربه گیرها یا بافرهای کف چاهک نیز به طور کاملا مکانیکی و در صورتی که سنسورها (الکترونیکی هستند) و همچنین سوئیچ های حد (الکترومکانیکی هستند) نتوانند جلوی کابین را در هنگام خارج شدن از حد تروال مجاز (از کف پایین ترین طبقه تا کف بالاترین طبقه) بگیرند، این ضربه گیرها با برخورد کادر وزنه به بافر خود در چاهک از بالا رفتن بیشتر کابین و با برخورد کابین به بافر خود از پایین آمدن بیشتر از حد مجاز کابین جلوگیری می کنند.

در واقع اگر کمی دقت کنیم متوجه می شویم که در درجه نخست سنسورها الکترونیکی و بعد از آن شالترهای الکترومکانیکی و در نهایت بافرهای تمام مکانیکی وظیفه جلوگیری از پیشروی بیشتر از حد مجاز و ناخواسته کابین یا کادر وزنه را در فضای چاه آسانسور بر عهده دارند.

با توجه به مطالب گفته شده نتیجه حاصل می شود که قطعات و وسایل مکانیکی به دلیل عدم وابستگی به انرژی الکتریکی که در بعضی مناطق چندان ثبات ندارد و زیاد دچار قطعی می گردد و همچنین عدم کنترل آنها توسط بردها و قطعات الکتریکی که امکان اختلال و خرابی و عمل نکردن به موقع و تشخیص ندادن موقعیت اضطراری در آنها وجود دارد و نیز وابستگی خود این کنترل کننده ها به برق، نتیجه می گیریم در شرایطی که ایمنی و اطمینان به سیستم برای ما اهمیت زیادی دارد از کنترل کننده ها و قطعاتی که بیشتر به صورت مکانیکی عمل می کنند تا الکتریکی، استفاده شود.

سوییچ های پروانه ای با کیفیت از نظر من فقط برای سرعت های ۱m/s و پایین تر مناسب اند. چون برای سرعت های بالا تعداد لیمیت ها مجموعا به ۶ یا بعضی موارد به ۸ عدد میرسد که حداقل ۴ عدد دائمآ در حال تحریک میباشند و نحوه تحریک سوییچ پروانه ای با برخورد آنی همراه است علاوه بر ایجاد صدا توان تحمل برخورد با محرک را ندارند و میشکند.

همچنین سوییچ NF اگر عمود نصب نشود و نسبت به افق زاویه ای کمتر یا بیشتر از ۹۰ داشته باشد تولید صدا میکند که متاسفانه اکثر نصاب ها برای رساندن غلطک NF به کمان آنرا کج نصب میکنند. اما سوییچ NF به دلیل شیب ملایم روی کمان به آرامی تحریک شده بدون صدا و مشکل با طول عمر بالا کار خواهند کرد.

– با وجود سیستم کارکدک و کاهش سیم های مورد استفاده به ۱۲ عدد ما تقریبآ نیمی از سیم های تراول کابلمان بلااستفاده می ماند چرا ما ۲ سنسور مدادی مغناطیسی دیگر ان طرف ریل نصب و با آن فرمان مورد نظر را به تابلو نمیرسانیم؟آیا از نظر استاندارد و مسایل بازرسی مورد تایید نیست؟

چون در سیستم های الکترونیک ضریب خطا زیاد است، ممکن است سنسور ها در شناسایی دچار اشتباه شوند که بارها شنیده ایم که اصطلاحا می گویند آسانسور شالتر کرده است. شالتر کردن آسانسور همان نقطه اتمامی است که سوئیچ دور انداز قبل از آن انجام داده است در واقع در این حالت همان سیستم مکانیک حکمفرماست